iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Κάθε φορά που νιώθω την παραμικρή πίεση όταν δένω τα παπούτσια μου πριν από έναν αγώνα ποδοσφαίρου, σκέφτομαι μια συγκεκριμένη ανάμνηση, και αμέσως βρίσκομαι σε ειρήνη.

Την πρώτη φορά που πήγα πίσω στη Σιέρα Λεόνε με τους γονείς μου μετά τον εμφύλιο πόλεμο, πηγαίναμε με ταξί από το αεροδρόμιο και κολλήσαμε στην κίνηση. Καθόμασταν εκεί, χωρίς να κουνιόμαστε, και κοιτούσα έξω από το παράθυρο όλη τη φτώχεια και την πείνα. Όλοι αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες πουλούσαν φρούτα και νερό και ρούχα και πράγματα στην άκρη του δρόμου προς τους ανθρώπους που ερχόντουσαν από το αεροδρόμιο.

Και αυτή είναι η στιγμή που κατάλαβα γιατί οι γονείς μου δεν θα αποκαλούσαν ποτέ τη γειτονιά μας στο Βερολίνο "γκέτο. ”

Πάντα έλεγαν ότι ήταν ο επίγειος παράδεισος. Και μόνο όταν πήγα στη Σιέρα Λεόνε κατάλαβα επιτέλους την οπτική τους γωνία, επειδή αυτός ο τύπος ήρθε στο αυτοκίνητό μας πουλώντας ψωμί, και φαινόταν πραγματικά απελπισμένος. Είπαμε, "Όχι, όχι. Είμαστε εντάξει".

Τότε ένας άλλος τύπος ήρθε στο αυτοκίνητό μας πουλώντας ψωμί, και προσπάθησε να μας το πουλήσει ακόμα πιο σκληρά. Έλεγε πόσο φρέσκο ήταν.

"Όχι, όχι. - Ευχαριστώ. ”

Τότε ένας τρίτος τύπος ήρθε στο αυτοκίνητό μας πουλώντας ψωμί, και ήταν πραγματικά βιαστική. Έλεγε ότι αυτό ήταν το καλύτερο ψωμί στην πόλη, και για παρακαλώ, παρακαλώ αγοράστε το ψωμί από αυτόν.

Σκέφτομαι αυτή την ανάμνηση όταν αρχίζω να νιώθω πίεση από το ποδόσφαιρο. Επειδή η αλήθεια είναι ότι και οι τρεις αυτοί τύποι πουλούσαν ακριβώς το ίδιο ψωμί, από τον ίδιο ακριβώς φούρνο, στα ίδια ακριβώς αυτοκίνητα.

Μια από αυτές τις οικογένειες θα είχε ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι.

Οι άλλοι δύο, ίσως όχι.

Αυτό είναι πίεση. Αυτή είναι η πραγματική ζωή."